Projektowanie nie dotyczy wyłącznie całych budynków. Powinno obejmować także ich poszczególne części, a nawet warstwy, w tym również hydroizolację – dobór właściwego rozwiązania, stworzenie pełnej specyfikacji technicznej, wykonanie i odbiór prac, a często też przygotowanie odpowiedniej dokumentacji.
Tekst ARTUR RADZKI
Jeden z moich zaprzyjaźnionych wykonawców cieszących się uznaniem wśród braci dekarskiej lubi posługiwać się stwierdzeniem, że fajnie by było, aby dachy nie przeciekały. Cytuję jego słuszną uwagę, że hydroizolacje powinny być wykonane tak, że nie tylko jak nie pada to nie cieknie. I w jego przypadku tak jest, ale składa się na to kilka czynników.
Po pierwsze. Swoje bogate doświadczenie oparł na wiedzy teoretycznej i praktycznej wyniesionej ze szkoleń organizowanych przez producentów.
Po drugie. Trzyma się wytycznych wykonawczych. Normy i wytyczne na ogół nie są obowiązkowymi ustawami, ale służą jako podstawa do prawidłowego, profesjonalnego wykonania, na przykład w razie uszkodzenia. Aktualna znajomość norm i wytycznych jest niezbędna do profesjonalnie wykonanego dachu i odpowiedniego wykonania detali.
Po trzecie. Stosuje materiały wysokiej jakości odpowiednio dobrane do rodzaju dachu, jego przeznaczenia i funkcjonalności.
Po czwarte. Wykonuje dachy według systemów opracowanych przez producentów. Ci natomiast na przestrzeni dziesięcioleci zrzeszyli się w wielu międzynarodowych organizacjach technicznych, zawiązanych w celu wymiany najlepszych doświadczeń. Opracowali systemy i wytyczne wskazujące już na etapie projektowym, jakie materiały powinny być stosowane w poszczególnych rozwiązaniach.
Oczywistym jest, że w dalszym ciągu występują różnice techniczne materiałów pochodzących od różnych producentów. Konkurencja jest zdrowa, jeśli tylko przyczynia się do rozwoju technologicznego z korzyścią dla klienta. Wierzę również, że nic tak nie weryfikuje jakości hydroizolacyjnych materiałów bitumicznych jak wpływ warunków atmosferycznych. Dlatego też może warto przyjrzeć się już na etapie projektowym nie tylko normom europejskim, ale również krajowym.
Bardzo ciekawą normą jest austriacka ŐNORM B 3691 „Planowanie i wykonanie hydroizolacji dachu”. Norma ta wprowadza klasyfikację dachów w powiązaniu z żywotnością w konsekwencji uszkodzeń. Są to trzy kategorie: K1, K2, K3, które opierają się na okresie użytkowania w konsekwencjach uszkodzeń (tabela 1). Interesujące z punktu widzenia użytkownika jest określenie grubości zastosowanych materiałów dla różnych rodzajów dachów w zależności od tych kategorii (tabela 2).
Po krótkiej analizie widać, że koledzy z Austrii bardziej restrykcyjnie podchodzą do doboru grubości pap oraz liczby warstw, zależnie od rodzaju dachu i jego funkcjonalności. Przykładowo, zwrócimy uwagę na coraz bardziej popularne dachy zielone. To jest zupełnie inne spojrzenie na hydroizolację. Nie będę tu szczegółowo poruszał zagadnienia badań przeciwkorzenności według FLL. Chciałbym jednak zwrócić uwagę, że bez względu na rodzaj zieleni nigdzie nie występuje jednowarstwowa hydroizolacja z pap bitumicznych, a co najmniej dwie warstwy przeciwkorzenne. W Polsce, niestety, wciąż powszechne jest projektowanie w układzie papa podkładowa, papa nawierzchniowa antykorzenna. Nadal czynnik ekonomiczny bierze górę nad ryzykami, jakie od dawna są zdefiniowane. Zwrócę uwagę tylko na procesy gnilne zachodzące w warstwie wegetacyjnej czy samoistną wegetację roślin, które nie są wskazane do stosowania na dachach zielonych. Nasiona czy drobne zalążki/korzenie przyniesione przez wiatr mogą dostawać się wraz z wodą opadową do warstwy hydroizolacyjnej i powodować jej szybszą perforację.
Wspomniana norma opisuje jeszcze wiele innych parametrów technicznych, jakie należy stosować w procesie projektowym i wykonawczym. Moją intencją natomiast było wskazanie kilku istotnych różnic w tym zakresie między Polską a Austrią.
ARTUR RADZKI
Specjalista z ponad 20-letnim doświadczeniem w tworzeniu i doborze bitumicznych materiałów hydroizolacyjnych. Kierownik ds. kluczowych klientów Büsscher & Hoffmann Polska Sp. z o.o.
